Yaşamak herkes için farklı anlamlar içeren bir zaman dilimidir. Bu zaman diliminde türlü hikayeler vardır. İçerisinde ağıtlar, gözyaşı, mutluluk pozları, sevinç çığlıkları, sevdiklerini kaybetme, birliktelikler gibi birçok insani duyguları barındırır. Aşağı yukarı birçok insan yukarıdaki duyguları mutlaka yaşar. İmkanları iyi olanlar için acının ve mutlulukların şiddeti farklıdır. Hissetme derecesi az yada çoktur. Fakirseniz bu his ve acıların şiddeti yükselirken ismi basitleşir. Bir ekmek almanın bir araba almak kadar zor olduğu durumlar kişileri aynı derecede mutsuz ederken aynı zamanda da mutlu edebilir.
Her türlü zorluklara rağmen aile birlikteliği yapı harcını oluşturur. Mutluluk ve mutsuzluk aile ortamında eritilir veya yüceltilir. Parçalanmış aileler bu acıların en büyük yaşandığı topluluklar olarak karşımıza çıkıyor. Buna ekonomik nedenler eklenince tam bir facia oluyor.
Ben artık bu kadar hüznü ve yarım kalan sevinçleri şehirlerde yaşamak istemiyorum. Şehir yaşamı koşuşturma, trafik, sınırlı insan toplulukları haline gelmiş durumda. Öfke sabırsızlık almış başını gidiyor. Bir korna sesi veya yüksek müzik sesi hayatınızı kaybetmemiz için yeterli bir sebep olabiliyor. Kendi bahçemi ve kendi hayvanlarımı yetiştirmek istiyorum. Ticari değil dediğim insan gibi yaşamak için istiyorum. Anadolunun huzur bölgelerinde EGE bölgesinde yaşamak istiyorum. Gülümseyen insanlar bana merhaba desinler ne güzel bir şey degil mi ? Yeşilin anavatanı haline gelmiş olan yerlerde stres ne gezer.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.